Frans Fiolet
|
20 juli 1939 -
|
Verwacht maar toch onverwacht is Frans op 14 december overleden.
Zo kwam een eind aan een sportief leven waarin, naast tennis en golf, hockey de boventoon voerde. Vanaf de jongste jeugd bij HDM actief in de tijd dat er nog met een echte spil werd gespeeld en dat was Frans in optima forma! Hij stroomde snel door naar Heren 1 en groeide uit tot een robuust boegbeeld.
Met als intermezzo het Nederlands militair elftal maakte hij in 1960 (ja ruim 60 jaar geleden….. ) op zijn 20e zijn debuut in het Nederlandse elftal. Frans werd een van de dragende spelers en deed mee op de Olympische Spelen in Rome (1960) en Tokio (1964). Ook was hij een van de spelers die de eerste en meest memorabele toer van het Nederlands elftal door India maakte waarbij het team in elke plaats waar zij speelden op een open vrachtwagen werden rondgereden...
Na 47 interlands – wat voor die tijd een fors aantal was – nam hij in 1965, wederom tegen Duitsland, afscheid van Oranje. Niet helemaal want in de tijd dat hij in België woonde speelde hij een belangrijke rol bij een lokale club genaamd ….Oranje. Hij werd uitgenodigd als lid van De Batavieren en in 1989 als lid van De Abrahams waarbij hij het stamboeknummer 70 toebedeeld kreeg.
Door fysieke belemmeringen verplaatsten zijn Abrahams-activiteiten zich steeds meer van hockey naar golf en niet zonder resultaat!! Jarenlang domineerde hij met zijn lage handicap de club tot het moment dat het fysiek niet meer ging.
Onverminderd bleef hij tot het laatst toe actief om zich te bekommeren over de kwaliteit van het Nederlandse hockey en hij communiceerde frequent met de coaches van HDM en het Nederlandse elftal (dat in Parijs goud haalde…..).
De laatste 50 jaar was Judith zijn steun en toeverlaat die het hem mogelijk maakte dit allemaal te doen. Waarvoor hulde!!
Bob Davidzon
Zo kwam een eind aan een sportief leven waarin, naast tennis en golf, hockey de boventoon voerde. Vanaf de jongste jeugd bij HDM actief in de tijd dat er nog met een echte spil werd gespeeld en dat was Frans in optima forma! Hij stroomde snel door naar Heren 1 en groeide uit tot een robuust boegbeeld.
Met als intermezzo het Nederlands militair elftal maakte hij in 1960 (ja ruim 60 jaar geleden….. ) op zijn 20e zijn debuut in het Nederlandse elftal. Frans werd een van de dragende spelers en deed mee op de Olympische Spelen in Rome (1960) en Tokio (1964). Ook was hij een van de spelers die de eerste en meest memorabele toer van het Nederlands elftal door India maakte waarbij het team in elke plaats waar zij speelden op een open vrachtwagen werden rondgereden...
Na 47 interlands – wat voor die tijd een fors aantal was – nam hij in 1965, wederom tegen Duitsland, afscheid van Oranje. Niet helemaal want in de tijd dat hij in België woonde speelde hij een belangrijke rol bij een lokale club genaamd ….Oranje. Hij werd uitgenodigd als lid van De Batavieren en in 1989 als lid van De Abrahams waarbij hij het stamboeknummer 70 toebedeeld kreeg.
Door fysieke belemmeringen verplaatsten zijn Abrahams-activiteiten zich steeds meer van hockey naar golf en niet zonder resultaat!! Jarenlang domineerde hij met zijn lage handicap de club tot het moment dat het fysiek niet meer ging.
Onverminderd bleef hij tot het laatst toe actief om zich te bekommeren over de kwaliteit van het Nederlandse hockey en hij communiceerde frequent met de coaches van HDM en het Nederlandse elftal (dat in Parijs goud haalde…..).
De laatste 50 jaar was Judith zijn steun en toeverlaat die het hem mogelijk maakte dit allemaal te doen. Waarvoor hulde!!
Bob Davidzon
Evert van Renesse van Duivenbode
|
12 juli 1933 -
|
ede uitgesproken door Jaap Smith op Everts afscheid.
Beste Evert,
Wat heb je weer een mooi feestje georganiseerd, jammer dat je er zelf niet bij bent,
Maar als je zoals wij lid bent van een gezelschap van 50+ hockey- en golfvrienden, opgericht in 1978, dan is het duidelijk dat sinds een aantal jaren de leden van het allereerste uur wegvallen. Evert behoorde niet tot de allereerste leden, hij werd lid in 1986, maar behoorde wel tot de categorie "oudere" Abrahams.
Hij speelde regelmatig zijn wedstrijden voor de Abrahams - als ik me goed herinner stond hij dan rechts of links voor, zodat hij goed contact had met de toeschouwers (als die er tenminste waren).
Een van de jaarlijkse Abrahams evenementen was het veteranentoernooi van Oranje in Brussel. Evert was een vaste deelnemer en ieder jaar van de partij.
Toen hij nog geen lid was van de Abrahams kwam Evert met een Kieviten veteranenteam naar Oranje. Als organisator had ik regelmatig Evert aan de telefoon en leerde hem beter kennen.
Ik herinner me nog goed dat, een van de eerste keren dat het toernooi plaats vond, ik aan hem vroeg of hij naast een herenteam ook een dames veteranenelftal van Kieviten kon meenemen omdat er te weinig damesteams waren. Evert, als altijd behulpzaam, beloofde dat hij het zou regelen. Toen hij op de zaterdagmorgen van het toernooi naar me toe kwam, vroeg ik nieuwsgierig: "En is het gelukt met de dames?" Hij wees op een groepje aantrekkelijke jonge dames, gemiddeld zo'n 25 jaar die net aan kwamen lopen en zei met een grote smile: "De moeders hadden niet zo'n zin, maar ik heb er wat op gevonden en hun dochters meegenomen."
Ik had een beetje mijn twijfels over het leeftijdsverschil met de andere deelnemers maar tijdens de wedstrijden en vooral tijdens het feest pasten de dames zich heel goed aan en iedereen was blij. Nog bedankt daarvoor, Evert.
Ik denk dat het hetzelfde jaar was dat Evert mij na het toernooi belde en vertelde dat hij zijn trainingsbroek was vergeten in de kleedkamer. Gelukkig vond ik de volgende dag zijn broek, belde hem en vroeg of ik hem op moest sturen. Hij vroeg om de broek te bewaren; hij kwam af en toe in Brussel en dan zou ie hem wel ophalen.
Maanden later belde hij inderdaad en vroeg of hij, ik geloof een week later, zijn broek kon komen halen. En oh ja, of hij dan bij ons kon blijven slapen en of het goed was dat Mariette ook meekwam. Kortom ze bleven vier dagen. Overdag ging Evert naar zijn afspraak en Mariette gaf de fles aan onze jongste zoon, die toen twee maanden oud was. 's Avonds gingen we natuurlijk OP restaurant in Jezus Eik, bij Denaayer, wie kent hem niet? Vanaf die tijd, Evert was inmiddels lid van de Abrahams, kwam hij, meestal alleen maar ook wel met Mariette, tijdens het toernooi bij ons slapen.
Een en ander resulteerde natuurlijk ook in tegenbezoeken in Wassenaar en later in Den Haag waarbij Evert dan zijn befaamde Rijsttafel serveerde. Wat was dat lekker en wat kon hij dat goed!
Na zijn hockeycarrière bij de Abrahams werd Evert een trouwe deelnemer aan de Abrahams golfdagen behalve bij regenachtig of koud weer, want daar had hij een enorme hekel aan. Ook daar wist hij altijd de sfeer te verhogen, met een borreltje, een sigaartje en dan samen met Jan de Bruin, het duo Oom en Neef vormend, moppen vertellen. Een vast onderdeel na het diner.
Na zijn 90ste verjaardag, die hij vorig jaar nog uitgebreid kon vieren, werd het wat stiller. In mei van dit jaar zagen we elkaar nog bij Ab Eikenaar en het viel me op dat het allemaal wat minder met hem ging; hij zat toen in een rolstoel en vertelde dat plassen en trap lopen met een rolstoel wel lastig was....
Wat zullen we hem missen, maar zeker niet vergeten, want bij de Abrahams was het nooit saai als Evert er was.
Lieve Mariette, kinderen en kleinkinderen, we wensen jullie veel sterkte de komende tijd!
Jaap Smith
Beste Evert,
Wat heb je weer een mooi feestje georganiseerd, jammer dat je er zelf niet bij bent,
Maar als je zoals wij lid bent van een gezelschap van 50+ hockey- en golfvrienden, opgericht in 1978, dan is het duidelijk dat sinds een aantal jaren de leden van het allereerste uur wegvallen. Evert behoorde niet tot de allereerste leden, hij werd lid in 1986, maar behoorde wel tot de categorie "oudere" Abrahams.
Hij speelde regelmatig zijn wedstrijden voor de Abrahams - als ik me goed herinner stond hij dan rechts of links voor, zodat hij goed contact had met de toeschouwers (als die er tenminste waren).
Een van de jaarlijkse Abrahams evenementen was het veteranentoernooi van Oranje in Brussel. Evert was een vaste deelnemer en ieder jaar van de partij.
Toen hij nog geen lid was van de Abrahams kwam Evert met een Kieviten veteranenteam naar Oranje. Als organisator had ik regelmatig Evert aan de telefoon en leerde hem beter kennen.
Ik herinner me nog goed dat, een van de eerste keren dat het toernooi plaats vond, ik aan hem vroeg of hij naast een herenteam ook een dames veteranenelftal van Kieviten kon meenemen omdat er te weinig damesteams waren. Evert, als altijd behulpzaam, beloofde dat hij het zou regelen. Toen hij op de zaterdagmorgen van het toernooi naar me toe kwam, vroeg ik nieuwsgierig: "En is het gelukt met de dames?" Hij wees op een groepje aantrekkelijke jonge dames, gemiddeld zo'n 25 jaar die net aan kwamen lopen en zei met een grote smile: "De moeders hadden niet zo'n zin, maar ik heb er wat op gevonden en hun dochters meegenomen."
Ik had een beetje mijn twijfels over het leeftijdsverschil met de andere deelnemers maar tijdens de wedstrijden en vooral tijdens het feest pasten de dames zich heel goed aan en iedereen was blij. Nog bedankt daarvoor, Evert.
Ik denk dat het hetzelfde jaar was dat Evert mij na het toernooi belde en vertelde dat hij zijn trainingsbroek was vergeten in de kleedkamer. Gelukkig vond ik de volgende dag zijn broek, belde hem en vroeg of ik hem op moest sturen. Hij vroeg om de broek te bewaren; hij kwam af en toe in Brussel en dan zou ie hem wel ophalen.
Maanden later belde hij inderdaad en vroeg of hij, ik geloof een week later, zijn broek kon komen halen. En oh ja, of hij dan bij ons kon blijven slapen en of het goed was dat Mariette ook meekwam. Kortom ze bleven vier dagen. Overdag ging Evert naar zijn afspraak en Mariette gaf de fles aan onze jongste zoon, die toen twee maanden oud was. 's Avonds gingen we natuurlijk OP restaurant in Jezus Eik, bij Denaayer, wie kent hem niet? Vanaf die tijd, Evert was inmiddels lid van de Abrahams, kwam hij, meestal alleen maar ook wel met Mariette, tijdens het toernooi bij ons slapen.
Een en ander resulteerde natuurlijk ook in tegenbezoeken in Wassenaar en later in Den Haag waarbij Evert dan zijn befaamde Rijsttafel serveerde. Wat was dat lekker en wat kon hij dat goed!
Na zijn hockeycarrière bij de Abrahams werd Evert een trouwe deelnemer aan de Abrahams golfdagen behalve bij regenachtig of koud weer, want daar had hij een enorme hekel aan. Ook daar wist hij altijd de sfeer te verhogen, met een borreltje, een sigaartje en dan samen met Jan de Bruin, het duo Oom en Neef vormend, moppen vertellen. Een vast onderdeel na het diner.
Na zijn 90ste verjaardag, die hij vorig jaar nog uitgebreid kon vieren, werd het wat stiller. In mei van dit jaar zagen we elkaar nog bij Ab Eikenaar en het viel me op dat het allemaal wat minder met hem ging; hij zat toen in een rolstoel en vertelde dat plassen en trap lopen met een rolstoel wel lastig was....
Wat zullen we hem missen, maar zeker niet vergeten, want bij de Abrahams was het nooit saai als Evert er was.
Lieve Mariette, kinderen en kleinkinderen, we wensen jullie veel sterkte de komende tijd!
Jaap Smith
In Memoriam
Martin Hilder
|
22 september 2023
|
Op 3 september 2023, een goede week na de Abrahams Open waar hij nog met veel plezier aan deelnam, is trouw Abrahamslid Martin Hilder plotseling overleden. Hij was 83 jaar.
Hieronder staan de woorden die Huib Preij namens de Abrahams uitsprak bij zijn afscheid.
My English is not really good, but that is because of Martin.
Martin became a member of Victoria on October 21, 1963. Hockey was an important part of his life. We thought, I was 17 then, that it was interesting to have such an English boy in our club, we could speak and practice our English with him. But he didn't want to speak English, only Dutch. He wanted to learn Dutch. And that's the reason I've never been able to practice my English properly.
Victoria - Abrahams - the Sixties
Martin played in the Dutch leagues, he was member of the Abrahams a Dutch touringteam club with about 80 members, founded in 1978, and he was member of the Sixtyplussers. He stood his ground at left back and did not shy away from physical duels.
Leagues
Victoria (Rotterdam) - Alkmaar - Zevenaar - Victoria LX
He hated to play in cold weather. One day we (Victoria LX) played a league match in Bilthoven against SCHC. It was cold and rainy and 15 minutes before the end of the match Martin suddenly left the field. We all followed him and when we were freezing cold in the dressing room to take a hot shower, Gerard Overdijkink (old international) came in with a tray with warm, steaming pea soup. It was delicious. Thank you Martin for your brave initiative.
Abrahams
Martin was too old to join the Abrahams. 50 was the normal age at which to join and he was almost 60. Six times he attended tournaments at home and abroad with the Abrahams as a guest player, before he was finally allowed to become a member. He was a very loyal member, he was present at nearly all our happenings. And
last week he attended the annual Abrahams Opening Day in Laren.
He wore his Abrahams sweater always and with pride, even when playing 9 pin-bowling (kegelen).
The Sixtyplussers
Martin was very often present at the member tournaments that were held biweekly at some hockey venue in the Netherlands. During those events, we often played against each other. Martin was a neat player, always sporty and never rude to umpires. Only to me. That is because I loved playing tricks on him, like stick lifting. He would be furious when the umpire did not see it, but that was part of my technique.
But he reached his pinnacle (hoogtepunt) a few years ago when he participated in the first 80+ international match in and against England. The match took place at Bisham Abbey. An old classmate of the Culford School, George Hazell, played in the English team. They both were enthousiastic to see each other after a long time. It must also have been there that an Englishman complimented Martin: “Hey, you speak English quite well for a Dutchman.”
But now it is over
We often rode together to matches. I, and many hockey players, will miss him dearly.
Sunday a week ago, Chris found him in his Abrahams sweater.
Huib Preij
Hieronder staan de woorden die Huib Preij namens de Abrahams uitsprak bij zijn afscheid.
My English is not really good, but that is because of Martin.
Martin became a member of Victoria on October 21, 1963. Hockey was an important part of his life. We thought, I was 17 then, that it was interesting to have such an English boy in our club, we could speak and practice our English with him. But he didn't want to speak English, only Dutch. He wanted to learn Dutch. And that's the reason I've never been able to practice my English properly.
Victoria - Abrahams - the Sixties
Martin played in the Dutch leagues, he was member of the Abrahams a Dutch touringteam club with about 80 members, founded in 1978, and he was member of the Sixtyplussers. He stood his ground at left back and did not shy away from physical duels.
Leagues
Victoria (Rotterdam) - Alkmaar - Zevenaar - Victoria LX
He hated to play in cold weather. One day we (Victoria LX) played a league match in Bilthoven against SCHC. It was cold and rainy and 15 minutes before the end of the match Martin suddenly left the field. We all followed him and when we were freezing cold in the dressing room to take a hot shower, Gerard Overdijkink (old international) came in with a tray with warm, steaming pea soup. It was delicious. Thank you Martin for your brave initiative.
Abrahams
Martin was too old to join the Abrahams. 50 was the normal age at which to join and he was almost 60. Six times he attended tournaments at home and abroad with the Abrahams as a guest player, before he was finally allowed to become a member. He was a very loyal member, he was present at nearly all our happenings. And
last week he attended the annual Abrahams Opening Day in Laren.
He wore his Abrahams sweater always and with pride, even when playing 9 pin-bowling (kegelen).
The Sixtyplussers
Martin was very often present at the member tournaments that were held biweekly at some hockey venue in the Netherlands. During those events, we often played against each other. Martin was a neat player, always sporty and never rude to umpires. Only to me. That is because I loved playing tricks on him, like stick lifting. He would be furious when the umpire did not see it, but that was part of my technique.
But he reached his pinnacle (hoogtepunt) a few years ago when he participated in the first 80+ international match in and against England. The match took place at Bisham Abbey. An old classmate of the Culford School, George Hazell, played in the English team. They both were enthousiastic to see each other after a long time. It must also have been there that an Englishman complimented Martin: “Hey, you speak English quite well for a Dutchman.”
But now it is over
We often rode together to matches. I, and many hockey players, will miss him dearly.
Sunday a week ago, Chris found him in his Abrahams sweater.
Huib Preij
Bert Broeren
|
17 september 2023 |
Graag, zei hij toen hem in de winter van 1978 gevraagd werd om Abraham te worden. Hij was vijfenvijftig, net gepensioneerd als purser bij de KLM. En paste naadloos in het profiel dat voor de Abrahams was opgesteld: hockeyen op een goed niveau, in een ontspannen sfeer. Want hij was een oud-purser met een opgewekte babbel en een goed oog voor wat zijn hoorders prettig vonden. En een fabuleus goede keeper, die zelfs na een heupoperatie nog een spagaat durfde te maken. Een goede kameraad ook, die met veel plezier de rol van monnik vervulde in het lustrumcabaret van 2008.
Met het vorderen der jaren raakte het actieve hockey op de achtergrond, en werd bij hem ook niet vervangen door golf. En toen ook het reizen moeizamer werd, kwam het ervan dat wij elkaar gingen bellen op de verjaardagen in juni en november, waarbij hij altijd vroeg naar alle Abraham nieuws dat hem nog niet via de website had bereikt.
Wij hadden uitgezien naar de viering van zijn honderdste verjaardag, maar hij kwam twee maanden tekort. Zodat we hem niet konden vertellen wat een geweldig fijne kameraad hij altijd was geweest. Die nog lang zal worden gemist.
Emile den Dunnen
Met het vorderen der jaren raakte het actieve hockey op de achtergrond, en werd bij hem ook niet vervangen door golf. En toen ook het reizen moeizamer werd, kwam het ervan dat wij elkaar gingen bellen op de verjaardagen in juni en november, waarbij hij altijd vroeg naar alle Abraham nieuws dat hem nog niet via de website had bereikt.
Wij hadden uitgezien naar de viering van zijn honderdste verjaardag, maar hij kwam twee maanden tekort. Zodat we hem niet konden vertellen wat een geweldig fijne kameraad hij altijd was geweest. Die nog lang zal worden gemist.
Emile den Dunnen
Op donderdag 27 augustus 2020 is geheel onverwacht Henk van Riet overleden.
Henk was Abraham van het eerste uur.
Eind zestiger jaren. Henk woonde in Helmond waar hij Lucas De Booy ontmoette, die in Helmond zijn werk had. Zij raakten bevriend. Later toen Henk als internist in Utrecht terecht kwam, heeft Lucas hem overgehaald om bij Kampong weg te gaan en bij SCHC lid te worden. In 1978 werd Touring Club “De Abrahams” opgericht en Henk was een logische keuze. Superfit, gezellig, onderhoudend en met een fijn gevoel voor humor. Zijn huis in Austerlitz werd met enige regelmaat gebruikt om gezellig bij te praten. Vele wintersporten met Abrahams in Portes du Soleil. En altijd blootshoofds. Zijn plaats bij de Abrahams was “rechtshalf”. Een positie die bij zijn bescheidenheid paste.
Het leek erop dat Henk eeuwig een rustig vrijgezellenbestaan zou leiden, totdat hij Marga ontmoette. Zijn leven kwam in een soort stroomversnelling. Hoewel Henk niet golfde of bridgede, hij was er altijd bij. Ook vaste deelnemer aan de vele Midweken. Henk was een verwoed pianist. Tijdens zijn Abrahams-periode werd dan ook regelmatig een beroep op hem gedaan, o.a. bij menig lustrum. Ik herinner me nog een golfdag waar wij tijdens het diner naast een zangkoor kwamen te zitten en Henk spontaan achter de piano kroop om onze zangkunst te ondersteunen.
Henk was een toegewijde Abraham en een zéér dierbare vriend. Hij is 84 geworden.
Ik zal mijn glaasje whisky nu alleen moeten drinken.
Hans Renssen
Henk was Abraham van het eerste uur.
Eind zestiger jaren. Henk woonde in Helmond waar hij Lucas De Booy ontmoette, die in Helmond zijn werk had. Zij raakten bevriend. Later toen Henk als internist in Utrecht terecht kwam, heeft Lucas hem overgehaald om bij Kampong weg te gaan en bij SCHC lid te worden. In 1978 werd Touring Club “De Abrahams” opgericht en Henk was een logische keuze. Superfit, gezellig, onderhoudend en met een fijn gevoel voor humor. Zijn huis in Austerlitz werd met enige regelmaat gebruikt om gezellig bij te praten. Vele wintersporten met Abrahams in Portes du Soleil. En altijd blootshoofds. Zijn plaats bij de Abrahams was “rechtshalf”. Een positie die bij zijn bescheidenheid paste.
Het leek erop dat Henk eeuwig een rustig vrijgezellenbestaan zou leiden, totdat hij Marga ontmoette. Zijn leven kwam in een soort stroomversnelling. Hoewel Henk niet golfde of bridgede, hij was er altijd bij. Ook vaste deelnemer aan de vele Midweken. Henk was een verwoed pianist. Tijdens zijn Abrahams-periode werd dan ook regelmatig een beroep op hem gedaan, o.a. bij menig lustrum. Ik herinner me nog een golfdag waar wij tijdens het diner naast een zangkoor kwamen te zitten en Henk spontaan achter de piano kroop om onze zangkunst te ondersteunen.
Henk was een toegewijde Abraham en een zéér dierbare vriend. Hij is 84 geworden.
Ik zal mijn glaasje whisky nu alleen moeten drinken.
Hans Renssen
Henk van Riet
|
27 augustus 2020
|
Op donderdag 27 augustus 2020 is geheel onverwacht Henk van Riet overleden.
Henk was Abraham van het eerste uur.
Eind zestiger jaren. Henk woonde in Helmond waar hij Lucas De Booy ontmoette, die in Helmond zijn werk had. Zij raakten bevriend. Later toen Henk als internist in Utrecht terecht kwam, heeft Lucas hem overgehaald om bij Kampong weg te gaan en bij SCHC lid te worden. In 1978 werd Touring Club “De Abrahams” opgericht en Henk was een logische keuze. Superfit, gezellig, onderhoudend en met een fijn gevoel voor humor. Zijn huis in Austerlitz werd met enige regelmaat gebruikt om gezellig bij te praten. Vele wintersporten met Abrahams in Portes du Soleil. En altijd blootshoofds. Zijn plaats bij de Abrahams was “rechtshalf”. Een positie die bij zijn bescheidenheid paste.
Het leek erop dat Henk eeuwig een rustig vrijgezellenbestaan zou leiden, totdat hij Marga ontmoette. Zijn leven kwam in een soort stroomversnelling. Hoewel Henk niet golfde of bridgede, hij was er altijd bij. Ook vaste deelnemer aan de vele Midweken. Henk was een verwoed pianist. Tijdens zijn Abrahams-periode werd dan ook regelmatig een beroep op hem gedaan, o.a. bij menig lustrum. Ik herinner me nog een golfdag waar wij tijdens het diner naast een zangkoor kwamen te zitten en Henk spontaan achter de piano kroop om onze zangkunst te ondersteunen.
Henk was een toegewijde Abraham en een zéér dierbare vriend. Hij is 84 geworden.
Ik zal mijn glaasje whisky nu alleen moeten drinken.
Hans Renssen
Henk was Abraham van het eerste uur.
Eind zestiger jaren. Henk woonde in Helmond waar hij Lucas De Booy ontmoette, die in Helmond zijn werk had. Zij raakten bevriend. Later toen Henk als internist in Utrecht terecht kwam, heeft Lucas hem overgehaald om bij Kampong weg te gaan en bij SCHC lid te worden. In 1978 werd Touring Club “De Abrahams” opgericht en Henk was een logische keuze. Superfit, gezellig, onderhoudend en met een fijn gevoel voor humor. Zijn huis in Austerlitz werd met enige regelmaat gebruikt om gezellig bij te praten. Vele wintersporten met Abrahams in Portes du Soleil. En altijd blootshoofds. Zijn plaats bij de Abrahams was “rechtshalf”. Een positie die bij zijn bescheidenheid paste.
Het leek erop dat Henk eeuwig een rustig vrijgezellenbestaan zou leiden, totdat hij Marga ontmoette. Zijn leven kwam in een soort stroomversnelling. Hoewel Henk niet golfde of bridgede, hij was er altijd bij. Ook vaste deelnemer aan de vele Midweken. Henk was een verwoed pianist. Tijdens zijn Abrahams-periode werd dan ook regelmatig een beroep op hem gedaan, o.a. bij menig lustrum. Ik herinner me nog een golfdag waar wij tijdens het diner naast een zangkoor kwamen te zitten en Henk spontaan achter de piano kroop om onze zangkunst te ondersteunen.
Henk was een toegewijde Abraham en een zéér dierbare vriend. Hij is 84 geworden.
Ik zal mijn glaasje whisky nu alleen moeten drinken.
Hans Renssen